Inmiddels een jaar geleden, januari 2017, verkeerde ik in een diepe burn-out en die duurde op dat moment al 3 jaar. Om even te ontsnappen aan de dagelijkse ellende had mijn vrouw een rondreis naar Bali geboekt. Leuk idee, even weg uit Nederland en lekker genieten van de zon en al het moois wat Bali te bieden heeft.

Drie weken voor vertrek ging het met mij (weer) helemaal mis. Angsten en spanningen die niet te beschrijven trokken me weer helemaal onderuit. Eerst vertelde ik mijn vrouw dat ik het niet aankon om zo ver weg te gaan in deze conditie. Ze had echter al veel geduld met mij gehad in de drie jaren ervoor, maar dit was toch echt de druppel. Dan ga ik wel alleen!! Dat zorgde bij mij voor nog meer druk en stress en een paar dagen later, op zaterdagochtend, mijn vrouw was aan het werk, belde ik haar 's ochtends om te vertellen dat het niet meer ging en ik direct wilde vertrekken om eens te zien waar ik nu zo "angstig" voor was.

En zo gebeurde het dat ik om 16.00 uur 's middags in het vliegtuig zat, vrienden en familie in verbijstering achterlatend. Versuft door de tranquilizers kwam ik aan op Bali en regelde een hotel in Sanur aan de kust. Tja, hier zit ik dan op Bali helemaal alleen en diep ongelukkig.
Na een paar dagen besloot ik om de bus te pakken naar Padang Bay, hiervandaan vertrekken de boten naar Lombok. In de bus ontmoette ik een Friese dame en ik raakte met haar aan de praat. Ze had al van Workum naar Adelaide in Australië gefietst en van Zuid-Amerika naar Alaska en dwars door Afrika. Toevallig is fietsen ook net mijn hobby. Aangekomen in het dorpje werd ik overspoeld door lokale inwoners die tickets wilden slijten voor de boten. De dame trok me aan mijn kraag en zag wel dat het niet goed met me ging. Ze vroeg me wat mijn plan was en aangezien ze zelf reisorganisator is en daarnaast schrijfster van reisboeken vroeg ze of ik dan in ieder geval enige behoefte had aan sociaal contact. Ik wilde eigenlijk met niemand contact, maar uiteindelijk hebben we toch samen gereisd via de Gili-eilanden naar Lombok.

Deze week kwam haar boek uit en vond ik mij terug op bladzijde 276 fietsend op Lombok tussen de rijstvelden en ik zag weer die gelukkige foto van die kinderen in de vissersdorpjes waar we werden uitgenodigd voor een heerlijk kop koffie met de lokale bewoners. Hier werden wij weer heel blij van!

Gelukkig is het helemaal goedgekomen en hebben mijn vrouw en ik ook nog een fantastische rondreis op Bali gemaakt. Wel heb ik toen bedacht, ik wil iets gaan doen met mensen die ook burn-out zijn geraakt. Dat wordt mijn nieuwe levensmissie!

En zo geschiedde. Ik deed inmiddels al een paar jaar vrijwilligerswerkzaamheden op de Eemlandhoeve in Bunschoten-Spakenburg. Een fijne plek om tot jezelf te komen. We zijn nu een jaar verder en mijn nieuwe missie is gestart, gisteren heb ik een eerste opdracht van overeenkomst getekend voor het coachen van mensen met chronische stress/burn-out klachten. Blij!!! Ik vertel mensen dat ze niet hun ziekte zijn, maar een uniek mens met ieder zijn eigen competenties.

Door de combinatie van fysieke werkzaamheden op de boerderij en coaching krijgen mensen hun veerkracht weer terug en kunnen ze een betekenisvol leven gaan leiden. Blij dat ik hiervoor heb gekozen. Mensen helpen om gelukkiger te worden en daardoor mezelf ook gelukkiger te maken. Niet omdat iets moet, maar omdat het mag. Van burn-out naar bevlogenheid.

Dank Marica van der Meer voor dit prachtig mooie reishandboek en natuurlijk dank aan mijn lieve vrouw Piret te Velde voor vier jaren eindeloos veel geduld.